Bolek 2014 - dzień dziesiąty

10 sierpnia 2014

Wstaliśmy o godzinie 6 i od razu zaczęliśmy pakować namioty i śpiwory do autokaru. Nad polami, na których pasły się owce, unosiła się mgła. Były to naprawdę niesamowite widoki o poranku ;)

O godzinie 7 byliśmy już w drodze do stolicy Albanii. Niestety nie zdążyliśmy zjeść śniadania... Z głodu było nam niedobrze, więc zjedliśmy herbatniki. To była dość ciężka podróż, było bardzo duszno, co chwilę zasypialiśmy. 

Bez problemu przekroczyliśmy granicę, dostaliśmy nawet pieczątki, tylko że ze złą datą. No ale mówi się trudno ;)  

Pierwszym na co zwróciliśmy uwagę, po wjeździe do Albańskiej stolicy, były gigantyczne korki i hałas. Wszyscy trąbili, krzyczeli... Po chwili zorientowaliśmy się, że w niektórych autach, lub na bryczkach, siedzą pary młode! Wszyscy byli wystrojeni i prezentowali się świetnie. Jeszcze nigdzie nie widzieliśmy tak hucznego świętowania, jak właśnie w Albanii ;) A ślubów tego dnia widzieliśmy (i słyszeliśmy) mnóstwo! Doliczyliśmy ponad 18! Cale szczęście, że młoda policjantka zatrzymała ruch i pomogła nam przejechać autokarem przez zakorkowane skrzyżowanie :)

Tirana stolica i największe miasto Albanii położone nad 3 rzekami: Lanë, Tiranë i Tërkuzë. Jest to największy ośrodek przemysłowy i centrum kulturalne kraju. Przez długie lata była jedynym dużym miastem Albanii. Kraj zacofany gospodarczo i kulturalnie odbiegał od reszty Europy. Analfabetyzm sięgający ponad 90% sprawiał, że większość osób wykształconych i prawie cała gospodarka skupiała się w tym jednym dużym ośrodku miejskim. Dziś Tirana odstaje od reszty miast liczbą ludności, która przekracza 600 tysięcy mieszkańców. 

O godzinie 10 znaleźliśmy miejsce na parking. Niestety nie było tam mowy o gotowaniu... Musieliśmy się zadowolić zimnym bigosem prosto ze słoiczka. Był smaczny, ale jednak wolelibyśmy zjeść go na ciepło ;)

Następnie ruszyliśmy na zwiedzanie miasta! 

Jako pierwszą zobaczyliśmy Katedrę św. Pawła w Tiranie (alb. Katedralja e Shen Palit) - rzymskokatolicka katedra archidiecezji Tirany-Durrës w stolicy Albanii. Usytuowana nad brzegiem rzeki Lany. Obecnie największa świątynia katolicka w kraju. Jest to nowoczesna świątynia wybudowana w latach 2000-2001. We wnętrzu znajdują się witraże przedstawiające Matkę Teresę i papieża Jana Pawła II. Mieści się przy bulwarze Zhan D'Ark.

Idąc dalej dotraliśmy do tzw. "Piramidy" - Otwarta w 1988 roku jako muzeum ku czci albańskiego dyktatora, Envera Hodży, została zaprojektowana zresztą przez jego córkę, Pranverę. Prawdopodobnie ta monumentalna konstrukcja należy do najdroższych wzniesionych w Albanii. Po upadku komunizmu wewnątrz powstało centrum konferencyjne, kulturalne oraz dyskoteka. Dziś oficjalna nazwa Piramidy to Międzynarodowe Centrum Kultury. Tu wygłaszał swoją mowę goszcząc w Tiranie George Bush. Aktualnie prowadzone są prace nad zmianą wizerunku piramidy. Co ciekawe, powierzono je firmie związanej z córką Hodży. W 1999 roku tuż przed budynkiem postawiono Dzwon Pokoju.

Spacerując po mieście mieliśmy wrażenie, że około dziewięcioletni chłopak nas śledzi... Ciągle szedł albo przed nami, albo za nami i co chwile zerkał na nas... Postanowiliśmy, że musimy go zgubić...

Skręciliśmy więc w boczną uliczkę i dotarliśmy pod Albański Kościół Prawosławny, oficjalnie Autokefaliczny Prawosławny Kościół Albanii (alb. Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë) — autokefaliczny kościół prawosławny, działający na terytorium Albanii. Całe szczęście, chyba zgubiliśmy nasz ogon ;)

Będąc w Tiranie nie mogliśmy przejść obojętnie przez Plac Skanderbega. Plac był już niegdyś ogromny, ale został dodatkowo powiększony za czasów panowania komunistów. Jest głównym placem i centrum miasta. Otaczają go ważne budynki tj.: opera, meczet, muzea. Na środku znajduje się pomnik narodowego bohatera albańskiego - Skanderbega. W 1958 roku, w ramach "przyjaźni" Rosjan z Albańczykami postanowiono zbudować imponujący Pałac Kultury. W trakcie budowy jednak stosunki uległy pogorszeniu i dzieło dokończyli już chińscy budowniczy. Aktualnie wewnątrz znajduje się opera oraz muzeum historii. Mozaika na jego fasadzie przedstawia właśnie upływ albańskiej historii. 

Meczet Et'hem Bey - Należy do najważniejszych zabytków kultury muzułmańskiej w całej Albanii, nie tylko w Tiranie. Znajduje się w samym centrum miasta, a jego budowa trwała od 1794 roku do 1821. Podczas reżimu komunistycznego został zamknięty, ale od 1991 roku znowu jest dostępny dla wiernych. Zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz oko przyciągają efektowne zdobienia.

Pospacerowaliśmy jeszcze po mieście, dziewczyny chciały znaleźć jakiś otwarty market oraz kupić pamiątki. Z głównych ulic zagłębiliśmy się w boczne uliczki miasta... 

Nasza grupa się rozdzieliła, więc w piątkę zmierzaliśmy w stronę autokaru. Na skrzyżowaniu, gdy staliśmy na pasach, zobaczyliśmy jak grupa dzieciaków zrywa dekoracje z samochodu pary młodej... Następnie podbiegli do nas i chcieli nam zabrać picie i reklamówkę, dosłownie rzucili się na to i chcieli wyrwać rzeczy z naszych z rąk! Bardzo cieszyliśmy się, że aparat schowany jest bezpiecznie w torbie... Byliśmy już zmęczeni, więc zadziałaliśmy impulsywnie, odepchnęliśmy ich mocno, mówiąc do nich niecenzuralnie po angielsku. Gdy zapaliło się zielone światło i odwróciliśmy się do nich plecami, zaczęli w nas rzucać kamieniami i wyzwiskami... Dobrze, że nie trafili... Byliśmy w szoku, że spotkało nas coś takiego.

Po powrocie do autokaru zostawiliśmy rzeczy i rozłożyliśmy się z karimatami nad rzeką. Byliśmy wyczerpani tym upałem i zasnęliśmy...

Mieliśmy odjechać z Tirany o godzinie 17, jednak przez spóźnialskie osoby wyjechaliśmy 1,5 godziny później... Na dodatek złapaliśmy jeszcze większe opóźnienie przez objazdy i korki. Baliśmy się, że nie wyjedziemy dzisiaj z Albanii i będziemy musieli zostać tu na noc, bo Pan Tadziu miał ograniczony czas jazdy. 

Pan Tadziu jest genialny! Udało mu się dowieźć nas na noc do Ulcinj, na naszego bezpiecznego dzikusa przy kempingu. Była to długa i męcząca jazda zarówno dla naszego kierowcy, jak i dla nas... Zaraz po dotarciu na miejsce i po przegłosowaniu, o której godzinie wyjeżdżamy następnego dnia, rozłożyliśmy namioty (straszny pył unosił się w powietrzu) i poszliśmy spać...