Zakochani w podróży

Kolejną naszą przygodą był wyjazd do Berlina w marcu 2012 roku.

WSPOMNIENIA Z PAMIĘTNIKA

Dzień pierwszy:

O piątej wyjechaliśmy z domu. Czas spędzony w samochodzie minął szybko i ani się obejrzałam już byliśmy w Berlinie i szukaliśmy ulicy na której mieszkała znajoma u której mieliśmy spędzić te dwa dni. W końcu trafiliśmy pod odpowiedni dom i Pani Ela pojawiła się w drzwiach. Dom był olbrzymi i zrobił na mnie wrażenie. Po rozpakowaniu się i rozejrzeniu po domu zjedliśmy śniadanie. W domu było pełno obrazów i zabytkowych mebli, a pokój w którym spaliśmy miał 60 m2. Po śniadaniu ustaliliśmy co zwiedzamy i ruszyliśmy na podbój miasta. Najpierw kupiliśmy bilety na U-bana i S-bana (metro podziemne i naziemne) po czym trafiliśmy przed ambasadę rosyjską. Po chwili kupiliśmy lepszą mapę dla turystów i ruszyliśmy do Bramy Brandenburskiej (Brandenburger Tor), znak rozpoznawczy i symbol połączonego Berlina – niegdyś stojąca na ziemi niczyjej, symbolizowała podział miasta przez mur berliński. Po upadku muru Brama została ponownie otwarta 22 grudnia 1989 roku. Kościół Pamięci Cesarza Wilhelma (Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche) przy Kurfürstendamm stanowi monument pokoju i pojednania, znak woli odbudowy Berlina z powojennych gruzów.  

Zawsze chciałam zwiedzić Paryż i zobaczyć słynną wieże Eiffela... W roku 2012 miałam taką okazję! Z Michałem, rodzicami i znajomymi polecieliśmy na parę dni do Paryża…

WSPOMNIENIA Z PAMIĘTNIKA

Dzień pierwszy:

I oto nadszedł dzień naszego wyjazdu do Paryża. Rano o 8:00 Michał pojawił się u mnie w domu. Cały czas trwały jeszcze resztki przygotowań i sprawdzania wszystkiego. O 9 wyszliśmy z domu, Mordek (mój pies) płakał, ale nie mogliśmy go zabrać ze sobą. Autobusem udaliśmy się na lotnisko, rozmawiając, śmiejąc się i słuchając muzyki. Na lotnisku byliśmy przed znajomymi, z którymi mieliśmy jechać. Po tym jak przyjechali, czas minął szybko. Odprawa przebiegła szybko i bez problemów, potem samolot i czekał nas półtora godzinny lot. Był pochmurny dzień, więc widoki z samolotu były kiepskie.... W samolocie zamówiliśmy sobie kanapki które nie były specjalnie wyjątkowe, jak na ich cenę. Lot minął szybko, a lądowanie było delikatne.

W listopadzie 2011 roku pojechaliśmy na wycieczkę szkolnego zespołu i chóru na Ukrainę. Ja co prawda nie byłam ani w zespole, ani w chórze, a wkręciłam się tylko dzięki temu, że Michał grał na gitarze w zespole ;)



Dzień wyjazdu:
W końcu przyszedł tak długo wyczekiwany dzień. Rano nawet nie czułam, że wieczorem gdziekolwiek jadę. O 19:45 spotkaliśmy się w autokarze, którym dojechaliśmy następnego dnia do Łopatynia, na Ukrainie. Jazda była dość męcząca, ze względu na długi czas (16 godzin) oraz to jak mało miejsca mieliśmy na nogi. Do północy wszyscy w autokarze śpiewali. Nie wyglądali na zmęczonych.

Dzień pierwszy:
Koło drugiej w nocy wszystkich... prawie wszystkich złapał sen. Położyłam głowę na kolanach Michała z nadzieją, że zasnę, po jakimś czasie jednak wstałam i poszłam spać przytulona do okna... Kilka godzin później znaleźliśmy się na miejscu. Ukraina powitała nas chłodem... Po wyjściu z autokaru udaliśmy się całą grupą do szkoły (mają tam 11 klas i kończą szkolę w wieku 16 lat, pisząc maturę). Młodsi uczniowie patrzyli na nas z zaciekawieniem i serdecznością, co do starszych, to było tu różnie. Zostaliśmy zaproszeni na lekcje. Ja wraz z Michałem i paroma innymi osobami trafiliśmy na lekcje fizyki. Profesor znał trochę polski, więc byliśmy pytani całą lekcję... o to jak nam się podoba Ukraina, jak wygląda nasza szkoła, ile mamy klas, jak długo się uczymy itp. Uratowaliśmy naszych zagranicznych kolegów i koleżanki od lekcji. Po wszystkim udaliśmy się do stołówki, a stamtąd do domu kultury. Po obejrzeniu występów reprezentacji Ukrainy,  przystąpiliśmy do naszego koncertu. Nie dość, że byliśmy zestresowani to na dodatek było nam strasznie zimno.

18 sierpnia 2011 roku wraz z moim chłopakiem Michałem polecieliśmy do Londynu. Bardzo długo szykowaliśmy się do tego wyjazdu i nie mogliśmy się go doczekać, ja oczywiście musiałam zrobić plan zwiedzania :) O godzinie 5 stawiliśmy się na lotnisku we Wrocławiu i... o 6:20 rozpoczęliśmy naszą wyprawę. Jak ja nienawidzę latać…

Rok 2008 – mój czwarty wyjazd do Wielkiej Brytanii. Tym razem ze mną i moją mama poleciała babcia i ciocia. Odleciałyśmy z Wrocławskiego lotniska i po dwóch godzinach byłyśmy już w Londynie. Anglia powitała nas typową dla siebie pogodą, jednak trochę słońca też było :) Dużo podróżowaliśmy metrem, zwiedziliśmy British Museum, National History Museum oraz Tower of London. Mieliśmy również okazję zobaczyć jak podnoszą Tower Bridge, aby statek mógł przepłynąć. No i standardowo poszliśmy pod Buckingham. Podczas tego wyjazdu całkiem sporo zwiedziliśmy, dlatego bardzo miło go wspominam. Zwiedzanie już wtedy stawało się moją pasją. 

W roku 2006 trzeci raz odwiedziłam tatę w Wielkiej Brytanii. Tym razem ze mną i z mamą wybrała  się również moja babcia. Poleciałyśmy samolotem na lotnisko w pobliżu Londynu, ponieważ mój tata był już po przeprowadzce. To była moja pierwsza podróż samolotem, wrażania były niesamowite, choć strach był. Za dużo filmów katastroficznych się naoglądałam ;)
Będąc już w Londynie dużo zwiedzaliśmy, poszliśmy także na London Eye. Mieliśmy wybrać się do Birmingham, żeby odwiedzić Annę, jednak nie udało nam się to, ponieważ Anna była w szpitalu. Któregoś dna wybraliśmy się do wesołego miasteczka, które było niedaleko domu mojego taty. Było naprawdę fajnie, jednak było po nim trochę siniaków :)

Mój drugi wyjazd do Wielkiej Brytanii był w maju 2005 roku. Znowu wraz z mamą jechałyśmy autokarem 26 godziny do Birmingham, gdzie jak poprzednim razem mieszkałyśmy u znajomej Anny. Pamiętam, że wtedy pierwszy raz Anna zabrała nas na jednodniową wycieczkę do Londynu. Bardzo spodobało mi się to miasto, ma swój urok. Niestety z tego wyjazdu pamiętam bardzo niewiele... To było tak dawno temu ;) Dlatego zostawiam Was z kilkoma zdjęciami.

I teraz przychodzi najtrudniejsza cześć do opisania... A mianowicie Anglia. Czemu? Bo sama nie wiem ile razy tam byłam, 5 czy może 6 razy? Ze zdjęć wynikałoby, że chyba 6, bo trafiło nam się parę zdjęć nie pasujących do pozostałych wyjazdów, ale pewności nie mam nawet po długich konsultacjach z rodzicami...

Mój pierwszy wyjazd do Wielkiej Brytanii był w lutym 2005 roku. Jechałyśmy z mamą autokarem aż 26 godzin, z czego dwie spędziłyśmy na promie z Francji. Pomimo, że granice były już otwarte, przechodziłyśmy przez długie odprawy paszportowe i kontrole bagażowe. W ciągu tych godzin przejechałyśmy przez Niemcy, Holandię, Belgię i Francję, aż w końcu dojechałyśmy do  celu naszej podróży, czyli Birmingham, gdzie mój tata pracował jako kierowca autobusu.

Na miejscu dowiedziałyśmy się, że nie będziemy mieszkać w mieszkaniu taty, ponieważ wynajmował je wraz ze swoimi kolegami i nie było tam za dużo miejsca, tym bardziej, że w tym czasie również do taty kolegi przyjechała rodzina. Z przerażeniem usłyszałyśmy, że będziemy mieszkać u starszej kobiety, która była pasażerką mojego taty, a która bardzo dużo pomogła mu w jego początkach w Anglii.

Anna, bo tak ma na imię, okazała się naprawdę wspaniałą kobietą i do dziś traktuję ją jak swoją trzecią babcię. Przyjęła nas jakbyśmy znali się od zawsze. Codziennie robiła nam pyszne posiłki i oczywiście puddingi. Gdy tata był w pracy zabierała nas na spacery po okolicy, na zakupy do centrum, do sklepów z ciuchami, razem z nią zwiedziłyśmy zabytkowe muzeum i galerię sztuki. Pomimo bariery językowej bez problemu można było się z nią dogadać, gdy brakowało nam słów, Anna sięgała po słownik angielsko-polski i było po kłopocie.

Birmingham – miasto (city) i dystrykt metropolitalny w Wielkiej Brytanii, w Anglii, w hrabstwie metropolitalnym West Midlands. Cały ośrodek metropolitalny (wraz z m.in. Coventry, Wolverhampton, Solihull, Tamworth, Dudley, Walsall) jest drugim pod względem ludności (po Londynie) w Wielkiej Brytanii – zamieszkuje go ok. 6 mln osób.
Ważny ośrodek przemysłowy (m.in. zakłady Rovera i Cadbury), kulturalny (Led Zeppelin, Black Sabbath, Judas Priest, Electric Light Orchestra, Napalm Death, City of Birmingham Symphony Orchestra, której dyrygentem był przez trzy lata Andrzej Panufnik) i akademicki (trzy uniwersytety).
Birmingham ma rozbudowany system kanałów, które łącznie są dłuższe od kanałów w Wenecji.
W mieście znajdują się stacje kolejowe Birmingham Moor Street, Birmingham Snow Hill, Birmingham New Street.

W roku 2004 mój tata pracował w Szwecji w malutkiej miejscowości Knickarp. Dokładnie 4 kwietnia 2004 roku wybrałyśmy się z mamą na 10 dni do taty. To było tak dawno temu, a ja do tej pory pamiętam tą długą podróż pociągiem do Świnoujścia i nasz bieg z ciężkimi torbami na prom Unity Line, który miał zaraz odpływać. Rejs trwał aż 9 godzin... Prom był naprawdę piękny, a widoki z niego nie do opisania! Gdy już wysiadłyśmy z niego, to dopiero wtedy dotarło do nas jaki jest potężny. Już na lądzie, po przejściu kolejnej odprawy paszportowej, powitał nas tata i wraz z jego znajomym pojechaliśmy do „domu”.

Dom był duży, dookoła niego mnóstwo zieleni, było cudownie. Szkoda, że tak mało z tego pamiętam... Codziennie rano przed domem chodziły nam sarny lub zające się ganiały. Często wybieraliśmy się na spacery po okolicy, a raz nawet wybraliśmy się do Malmö, gdzie spędziliśmy bardzo miło czas zwiedzając i grając w kręgle. Z Malmö pojechaliśmy do stolicy Danii – Kopenhagi, mostem zwanym Øresundsbron, był naprawdę potężny, nie mogłam się na niego napatrzeć, chcąc zapamiętać jak najwięcej. Wiem, że Kopenhaga i Malmö to miasta, do których chciałabym kiedyś wrócić, by zwiedzić je jeszcze raz.

Będąc w naszym „domu” w Knickarp często graliśmy w grę zwaną „Yatzy” i muszę przyznać, że nadal lubię w nią grać, ponieważ można się przy niej naprawdę fajnie bawić, a ile przy tym śmiechu i emocji. Już pod koniec naszego wyjazdu zrobiliśmy sobie ognisko obok naszego domku.

Moją pierwszą przygodą był wyjazd do Niemiec do miejscowości Eversael. Bardzo nie mogłam się doczekać, a na paszport czekałam aż cztery miesiące! Było to w roku 2003, dlatego niezbyt wiele z tego pamiętam. Moja mama pracowała tam wtedy, a my z tatą pojechaliśmy ją odwiedzić. Podróż autokarem była długa, ale nie stanowiło to dla mnie żadnego problemu. Wtedy Polska nie była jeszcze w Unii, więc przekraczanie granic wyglądało zupełnie inaczej... Pamiętam dłuuugą kolejkę autokarów, celników sprawdzających paszporty, jednak nie wspominam tego źle.

Miasto, do którego przyjechaliśmy było naprawdę przyjemne i czyste. Pamiętam spacer z rodzicami nad Ren... Zrobiliśmy tam piękne zdjęcia, które tata po powrocie do Polski niechcący usuną... Któregoś dnia pojechałam z tatą do pobliskiego miasta Rheinberg, mama była wtedy w pracy. Spędziliśmy miło czas, tata rozśmieszał mnie podczas zamawiania kurczaka. Gdy wracaliśmy do naszego miejsca pobytu, nie mogliśmy pojechać autobusem, ponieważ jeździły tylko cztery razy na dzień, więc musielibyśmy strasznie długo czekać i szliśmy przy drodze pieszo... Byłam bardzo zmęczona, więc w tajemnicy przed tatą łapałam stopa. I nagle zatrzymał się młody Niemiec! Pewnie zrobiło mu się mnie szkoda. Tata wytłumaczył mu gdzie chcemy dotrzeć, a później rozmawiał z nim. Okazało się że nasz wybawca potrafi powiedzieć po polsku „dzień dobry” oraz „dwa piwa”.